Dredd 3D

Stworzony w 1977 roku tytułowy bohater, typ Brudnego Harry’ego doprowadzony do ekstremum, to ikoniczna postać brytyjskiego komiksu. W świecie dystopijnej przyszłości jest wzorcowym przykładem stróża prawa, będącego połączeniem policjanta, sędziego i kata. „Prawo to ja” – powtarza, aby w razie potrzeby roztrzaskiwać czaszki kolejnym kryminalistom. Do niedawna najbardziej znany był za sprawą stricte komercyjnej adaptacji z Sylvestrem Stallone’em z 1995 roku, której patos i naiwność kolidowała z tyleż przejaskrawionym, co brutalnym charakterem komiksowego pierwowzoru. Niepowiązana z nią najnowsza wersja jego przygód wyzbyta jest na szczęście typowo hollywoodzkich ograniczeń i, zamiast głaskać widza po głowie, uderza go prosto w zęby.

Cudownie pretekstowa fabuła prezentuje metropolię Mega-City One w czasie ciągłych zamieszek i wojen gangów. Akcja rozgrywa się głównie w gigantycznym bloku należącym do Klanu Ma-My, gangu specjalizującego się w produkcji narkotyku Slo-Mo, który spowalnia rzeczywistość jego użytkowników, zarazem intensyfikując wszelkie możliwe doznania. Po pewnym dokonanym tam mordzie na miejsce przybywa Dredd (Karl Urban, nie ściągający ani na moment swojego policyjnego hełmu, co ma sugerować, iż bohater stanowi personifikację prawa) w towarzystwie sędziny-mutanta nazwiskiem Anderson (Olivia Thirlby). Wkrótce blok zostaje zamknięty, a na protagonistów zaczynają polować kolejne bandziory. To zaś, w połączeniu z działaniem Slo-Mo, przynosi wysokoenergetyczne i bezpretensjonalne kino akcji oraz jeden z najładniejszych wizualnie baletów przemocy ostatnich lat. [Marcin Zembrzuski]