RoboCop

Superglina w filmie Paula Verhoevena to odziany w ciężką, zmechanizowaną zbroję, pokiereszowany przez gangsterów policjant (Peter Weller), który niczym Brudny Harry oczyszcza miasto z wszelkiej maści szumowin. Dystopijny film akcji miał premierę w tym samym roku co Wall Street – i stanowi być może nawet celniejszy komentarz do rządzonej przez złotoustego Reagana Ameryki lat 80. Motto Michaela Douglasa z filmu Olivera Stone’a, „Chciwość jest dobra”, pasuje także do szefów korporacji z RopoCopa, którzy niemal samodzielnie kontrolują osuwające się na skraj bankructwa, sprywatyzowane Detroit. W satyrze Verhoevena, zafascynowanego skrajnościami i absurdami amerykańskiego kapitalizmu, utrzymujące porządek roboty w wyniku usterki masakrują posiedzenie rady białych kołnierzyków, a na ulicach bieda i brak kontroli państwa doprowadziły do wojny wszystkich ze wszystkimi. W postindustrialnej scenerii RoboCop z bezmyślnej maszyny do zabijania staje się wrażliwym na krzywdę obrońcą uciśnionych, którego wyczynom towarzyszy pamiętna muzyka Basila Poledourisa. W łączeniu makabry, humoru i komiksowej przemocy Verhoeven nie miał sobie równych – a apokaliptyczny ton RoboCopa, porywającej elegii o zwijającym się, rdzewiejącym imperium, jest dziś równie aktualny jak przed trzema dekadami. [Sebastian Smoliński]