eXistenZ

Różowe, galaretowate pady z kablem przypominającym pępowinę; „specjalne danie” w kolorze wymiocin, z którego wygrzebać można kościstą broń; mały, obrzydliwy bio-port w pępku (ugh!) Jennifer Jason Leigh – paskudztwom w eXistenZ nie ma końca. Rozkochany w plugawych przedmiotach David Cronenberg stworzył dzieło dumnie wkraczające w nowe tysiąclecie. Jego film miał premierę w 1999 roku i walczył o uwagę z – w pewnym sensie podobnym – Matrixem, który od kilku tygodni triumfował na ekranach kin. Podczas gdy film Wachowskich konserwuje duchologiczny schyłek milenium, wraz z charakterystyczną dla niego modą i sprzętem elektronicznym (niech żyją Nokie i monitory-pudła!), to właśnie eXistenZ wydaje się dziś bardziej aktualny. W 2019 roku nikt już nie podważa artystycznego statusu gier wideo, a niektórych przyciągają one bardziej niż jakakolwiek inna sztuka. Popularność technologii VR rośnie, podobnie jak potrzeba immersji, totalnego zanurzenia się w świecie doskonalszym niż ten, który oglądamy na co dzień. Głowna bohaterka filmu, Allegra Geller – twórczyni tytułowego eXistenZ – mówi otwarcie i z ekscytacją: „to nie jest po prostu gra”. Gdy użytkownicy podepną do swoich ciał (fuj fuj fuj!) prototypowe pady, świat otworzy przed nimi nowe możliwości.

Z uwagi na swoistą obleśność co poniektórych scen, poleca się nie spożywać posiłków tuż przed seansem. [Patrycja Mucha]