Zagubiony horyzont

Kiedy James Hilton opublikował swój powieściowy bestseller w roku 1933, nie mógł się spodziewać, że – poza pieczołowicie zrealizowaną adaptacją Franka Capry z 1937 roku, z Ronaldem Colmanem w roli głównej – zaowocuje on nieudanym broadwayowskim musicalem Shangri-La w roku 1956, a wreszcie: jednym z najgorszych ekranowych musicali wszech czasów, czyli wersją Charlesa Jarrotta z roku 1973. Opowieść o utopijnej krainie ukrytej gdzieś na szczytach Tybetu, w której wszelkie społeczne napięcia zostały zniwelowane, a długowieczność i dobrobyt idą ręka w rękę, okazała się ostatnim projektem filmowym słynnego z zamiłowania do kiczu producenta Rossa Huntera. Międzynarodowa obsada – od Liv Ullmann po Petera Fincha – dziarsko wyśpiewuje pozbawione charakteru piosenki z muzyką legendarnego Burta Bacharacha (najwyraźniej nie w formie z roku 1969, kiedy to napisał oscarowe Raindrops Keep Fallin’ On My Head), a także tańczy układy choreograficzne określone przez Rogera Eberta mianem „Tryumfu woli Leni Riefenstahl zapłodnionego przez Busby’ego Berkeleya”. Niebywała fuzja utopijnego, quasi-buddyjskiego politycznego kiczu (zrodzonego w latach Wielkiego Kryzysu lat trzydziestych) z wrażliwością hipisowską i psychodeliczną dobranocką dla dzieci: Zagubiony horyzont przypomina spektakl Hair wystawiony przez naćpanych przedszkolaków w kostiumach kupionych hurtem w orientalnym szmateksie. [Michał Oleszczyk]