Xanadu

Zdaniem wielu ostatnim musicalem ery klasycznej i zarazem ostatnim megahitem trzymającym się staroświeckiej formuły gatunkowej było Grease z 1978 – z gwiazdorską rolą Olivii Newton-John: słodkiej i charakternej Brytyjko-Australijki o perfekcyjnym głosie i włosach koloru letniej plaży. Dwa lata po tamtym sukcesie Newton-John stawiła się na planie Xanadu: disco-musicalu na wrotkach z muzyką Electric Light Orchestra i obsadą złożoną z greckich muz, Gene’a Kelly’ego, animowanych rybek kreślonych ręką disnejowskiego giganta, Dona Blutha – i drewnianego Michaela Becka, który o wiele lepiej odnalazł się rok wcześniej jako jeden z Wojowników Waltera Hilla. Formalnie film był remakiem musicalu z Ritą Hayworth z roku 1947 pod tytułem Down to Earth, z broadwayowską sceną zmienioną na dyskotekę, a dodatkowym impulsem do jego powstania był sukces romantycznej fantazji z pogranicza światów pod tytułem Niebiosa mogą zaczekać z Warrenem Beattym z roku 1978. Gotowy film okazał się finansową klapą i jako jeden z kilku legendarnie złych tytułów roku 1980 zainspirował stworzenie Złotych Malin (ręka w rękę z innym disco-koszmarem, Can’t Stop the Music, a także z The Apple). Nie dajmy się jednak zwieść: muzyka ELO w istocie wpada w ucho, a finałowy, kilkunastominutowy numer taneczny – włącznie z wstawką country i hardrockowym interludium – jest jednym z wielkich, pozbawionych gustu szaleństw, jakie zarejestrowała nieopatrznie uruchomiona kamera. Złota Malina za Najgorszą Reżyserię została w tym przypadku ciężko zapracowana. [Michał Oleszczyk]