Film o piratach

Christopher Atkins był świeżo po uwiedzeniu milionów nastoletnich serc w Błękitnej lagunie; Kristy McNichol dopiero co rozkochała w sobie Amerykę przebojową rolą w Little Darlings. Na planie zatytułowanego nader czytelnie Filmu o piratach ta dwójka spotkała się najpierw pod reżyserską batutą Richarda Franklina. Kiedy ten nie wytrzymał i zrezygnował, stery całości przechwycił Ken Annakin – ten sam, który nie bał się wielkich logistycznych wyzwań w Najdłuższym dniu i Tych wspaniałych mężczyznach w swych latających maszynach. Tym razem jednak – delikatnie mówiąc – nie wyszło. Być może zawinił pośpiech (producenci chcieli zdążyć przed filmowaną w tym samym czasie ekranizacją Piratów z Penzance z Kevinem Kline’em powtarzającym swą broadwayowską rolę – a przecież sami sięgali po tę samą operetkę Gilberta i Sullivana). Być może przeważył kampowy wymiar takich numerów muzycznych jak Pumpin’ and Blowin’ (Pompując i dmuchając), zawierających – podobnie jak Xanadu – elementy odręcznych animacji i nagrodzonych Złotą Maliną za Najgorszą Piosenkę (sam film może pochwalić się jeszcze nagrodami dla Najgorszej Muzyki i Reżysera). Polskim widzom otwierająca melodia Victory musi skojarzyć się z nadawanym w latach 1988-1997 magazynem telewizyjnym Morze, w których o tajemnicach Bałtyku opowiadał Bogusław Wołoszański słonych wód, czyli Marek Koszur – a którego czołówka była (nomen omen) piracką wstawką 1:1 oryginalnej sekwencji otwierającej pamiętną przygodową klapę Annakina. [Michał Oleszczyk]