Szalony Maks w Mlecznym Piotrze

Historia Maxa sięga lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, kiedy to Mel Gibson walczył ze złem w postapokaliptycznym świecie, stając się ikoną kina akcji. George Miller wrócił do swojej kultowej serii po niemal trzydziestu latach, aby pokazać światu, jak należy robić sequele. W Mad Max: Na drodze gniewu reżyser po raz kolejny sięgnął po uniwersalną opowieść osadzoną w zdeformowanej i upadłej przyszłości – jest tyran, władca absolutny z monopolem na wodę, najcenniejszym dobrem w nowym, pustynnym świecie, jest jego armia dzikich i nieokiełznanych, jest wreszcie umęczone społeczeństwo.

Tym razem jednak to nie Max odgrywa pierwsze skrzypce. Grany przez Toma Hardy’ego eksgliniarz zostaje tylko i aż pomocnikiem Furiosy – jednej z najznakomitszych i najsilniejszych postaci kobiecych współczesnego kina akcji, granej przez Charlize Theron w najlepszym wydaniu. Furiosa jest zbuntowana, nosi w sobie ideały i wierzy, że tylko działanie może doprowadzić do lepszego jutra. Między bohaterami nie ma więc zbyt wielu dialogów, jest natomiast autentyczna chemia. Rebeliantka uwalnia nałożnice z domu tyrana i, biorąc je pod opiekę, udaje się w szaleńczą ucieczkę do mitycznego raju-oazy, a w pogoń za nimi udaje się niemal obłąkana armia dzikich wojowników.

Na drodze gniewu to majstersztyk wizualny pełen wściekłych pościgów, zrobiony z niezwykłą finezją. Utrzymane równe tempo i wartka akcja nie dają zbyt wiele czasu na wytchnienie, podobnie jak nie mają go bohaterowie. Miller serwuje widzom spektakl ognia, benzyny i pustynnego piachu, którego nie sposób zapomnieć. A ponieważ podczas Octopus Film Festival Mad Max zostanie wyświetlony w plenerze koło Mlecznego Piotra, ta sama energia udzieli się także widzom. [Joanna Kiedrowska]