Keoma + spotkanie z reżyserem Enzem G. Castellarim

Wszystkie włoskie gatunki filmowe były z natury eksploatacyjne – gdy jakiś pomysł zyskiwał aprobatę widzów, dziesiątki producentów inwestowało pieniądze, by wykorzystać chwilową modę. To prowadziło z kolei do szybkiego wyczerpania źródła i spadku zainteresowania nurtem wśród publiczności. Nie inaczej było ze spaghetti westernem.

Choć ten gatunek rozwinął skrzydła dopiero w 1964 roku, już dekadę – i czterysta spaghetti westernów – później wiadomo było, że data ważności włoskich opowieści o Dzikim Zachodzie minęła. „Keoma” z Frankiem Nero (znanym z roli Django) w roli głównej to prawdopodobnie ostatni wielki, wysokobudżetowy spaghetti western, jaki włoscy widzowie mogli obejrzeć w kinie.

Atmosferę końca czuć w każdym kadrze filmu Castellariego. „Keoma” to poetycka, pełna wizyjnych scen opowieść o byłym żołnierzu, który wraca do rodzinnego miasteczka, by wyzwolić je spod jarzma brutalnego gangu byłych Konfederatów. Castellari wspiera tę historię awangardowym (tak!) montażem i balladami braci De Angelis, które przywołują na myśl kompozycje Boba Dylana. Jeśli spaghetti western kojarzy się Wam przede wszystkim z Sergiem Leone, musicie poznać „Keomę” – to zupełnie odmienne doświadczenie. [Grzegorz Fortuna]