Uliczne prawo + spotkanie z reżyserem Enzem G. Castellarim

Gdy spaghetti western tracił popularność, włoscy twórcy musieli znaleźć sposób na przyciągnięcie widzów do kin. Recepta okazała się szalenie prosta. Konie zamieniono na samochody, prerie na ulice włoskich miast, a szeryfów i bandytów na… policjantów i bandytów. Tak narodziło się poliziottesco.

„Uliczne prawo” – pozornie inspirowane „Życzeniem śmierci” – jest jednym z najciekawszych przedstawicieli tego gatunku. Głównym bohaterem jest tu grany przez Franka Nero inżynier, Carlo Antonelli, który zostaje napadnięty i okradziony przez bandytów. Zirytowany brakiem skuteczności policji Carlo postanawia się zemścić – ale nie za bardzo wie, jak to zrobić.

W przeciwieństwie do Paula Kerseya, który w „Życzeniu śmierci” wybijał gangsterów jak muchy, Carlo nie jest biegły ani w bójkach, ani w strzelaninach. Musi więc używać sprytu, by pokonać swoich wrogów. W efekcie „Uliczne prawo” może się pochwalić jednym z najciekawszych i najbardziej zaskakujących scenariuszy, jakie widziało kino lat siedemdziesiątych. To nie wszystko – Castellari eksperymentuje też z montażem i zwolnionym tempem, tworząc sceny strzelanin, których po powstydziliby się twórcy „Maxa Payne’a”. [Grzegorz Fortuna]