Eegah

Złe filmy są starsze od Złotych Malin, a „Eegah” – nakręcony przez grupę amatorów w Palm Springs i na okolicznej pustyni — to tatuś prawdziwie złego kina. I to tatuś liczący sobie ponad dwa metry wzrostu! Ta dobroduszna, B-klasowa przeróbka motywu King Konga z rosłym jaskiniowcem w roli tytułowej nie tylko może pochwalić się protagonistą o jednym z bardziej pamiętnych imion w historii kina (fonetycznie: „I-iga”), ale na dodatek zasługuje na wyróżnienie w kategorii „najbardziej sztuczny zarost człowieka pierwotnego” (zidentyfikowany przez niektórych badaczy jako wata szklana). Jaskiniowiec Eegah został zagrany przez 23-letniego wówczas Richarda Kiela, byłego bramkarza w nocnym klubie, którego fani Jamesa Bonda mogą pamiętać ze „Szpiega, który mnie pokochał” i „Moonrakera”, gdzie efektownie używał swej postury (217 cm!) jako ortodontycznie uzbrojony siłacz o pseudonimie Jaws. Całość wyreżyserował niejaki „Nicholas Merriweather”, co jest artystycznym pseudonimem Archa Halla Seniora — najprawdziwszego kowboja z Południowej Dakoty, wychowanego w drugiej dekadzie XX wieku na prerii (i płynnie władającego językiem Siuksów, w którym posiadał nawet własne imię, tłumaczone jako Dziki Chłopiec). Język Siuksów przydał mu się w dubbingowaniu niezrozumiałych słów, jakie wypowiada Eegah — a sam Hall zagrał też ojca heroiny filmu, blondyny Roxie, w której to roli obsadził z kolei Marilyn Manning, sekretarkę kręgarza wynajmującego od Halla przestrzeń biurową. Obsady dopełnia niezbyt urodziwy jak na rzekomego amanta, ale zdeterminowany syn reżysera, Arch W. Hall Jr, śpiewający w filmie aż trzy piosenki. Podsumowując, w „Eegah” trudno się nie zakochać — jak powiada w pewnym momencie Roxy: „He’s kind of cute”. A gdyby ktokolwiek wątpił w istnienie głównego bohatera, film kończy się dowodem biblijnym — cytatem z Księgi Wyjścia odczytanym solennym tonem pod napisami końcowymi: rozdział 4, (nieistniejący) wers 32. [Michał Oleszczyk]