Bolero

„Bolero” — psychodeliczny utwór Maurice’a Ravela z 1928 roku, powtarzający 18-taktowy temat od minimalizmu do orgiastycznej przesady — doczekało się seksualnej apoteozy w „Dziesiątce” (1980) Blake’a Edwardsa, w której Dudley Moore próbował uprawiać w jego rytmie miłość z piękną Bo Derek. W cztery lata po tamtej scenie, stanowiącej mały majstersztyk komediowego erotyzmu, Bo wystąpiła w filmie swojego męża, Johna Dereka, stanowiącym… anty-majstersztyk. „Bolero” to najprawdopodobniej najbliższy filmowy ekwiwalent masturbacyjnej fantazji nastoletniego heteroseksualnego chłopca, jaki kiedykolwiek został zapisany na celuloidzie (z tym zastrzeżeniem, że wyreżyserował go 58-letni mężczyzna). Fabuła tego „erotyku”, wyprodukowanego przez niezawodne Cannon Group Golana i Globusa, dotyczy młodej Amerykanki kończącej brytyjski college na początku XX wieku. Ayre „Mac” McGillvary (tak, dobrze przeczytaliście) pragnie stracić dziewictwo w egzotycznym kraju. Zaczyna od Maroka, zainspirowana seansem filmu z Rudolfem Valentino, a potem jest tylko ciekawiej — dość powiedzieć, że pierwsza scena erotyczna przy dogasającym ognisku polega na zalewaniu ciała Bo litrami mleka i miodu, wprawiającymi aktorkę w dość widoczną konfuzję. Czar „Bolera” polega między innymi na rażącym przestrzeleniu ambicji: nie jest to bynajmniej film „tani”. Za muzykę do scen miłosnych odpowiada sam Elmer Bernstein, a całość kosztowała 7 milionów dolarów. Autorem zdjęć jest najwyraźniej zazdrosny o żonę John Derek (który fotografował ją także dla „Playboya”), a film celuje w tonację wyrafinowanej erotycznej komedii. Nie udaje się. Film był tryumfatorem piątego rozdania Złotych Malin: aż dziewięć nominacji i swoisty „wielki szlem”: nagrody w kategorii Najgorszy Film Roku, Najgorszy Reżyser, Najgorszy Scenariusz i Najgorsza Aktorka. Po latach jedyną podniecającą fantazją, jaką wzbudza „Bolero” jest ta: „co by było, gdyby film ten wyreżyserował Walerian Borowczyk”. [Michał Oleszczyk]