Staying Alive

W „Staying Alive” oscarowy „Rocky” spotyka Tony’ego Manero z „Gorączki sobotniej nocy”, która w 1977 roku zelektryzowała świat disko-energią i przełomową rolą Johnny’ego Travolty. Za kreację w pierwszym filmie Travolta dostał nominację do Oscara, a za kreację w drugim: do Złotej Maliny (do której w tym samym roku pretendował także za film „The Two of Us”). Reżyserował Rocky we własnej osobie, czyli Sylvester Stallone, który po sukcesie „Rocky’ego” uwierzył w siebie jako w filmowego autora, albo — jak napisała o nim Pauline Kael, kochająca pierwszego „Rocky’ego”, ale w pełni świadoma ograniczeń (talentu) Sly’a — w „Orsona Wellesa dla idiotów”. Miłość Stallone’a do starego kina — w tym do najklasyczniejszego gatunku, jakim jest musical — będzie ewidentna także w jego własnym musicalu country, „Kryształ górski” (1984), ale w „Staying Alive” objawiła się w postaci dyskotekowo-broadwayowskiej ekstrawagancji, do której Travolta przeszedł trening fizyczny upodabniający go posturą do Rocky’ego, a także zatańczył w sekwencji musicalowej uznaną przez wielu za najgorszą w historii gatunku. „Satan’s Alley” to nie tylko fajerwerk złego gustu (Travoltę ubrał stały kostiumograf Cher, Bob Mackie — i to widać), ale także kampowy klasyk skomponowany na chrom, płomienie, skórę i olejek do opalania. „Staying Alive” zarobiło solidne pieniądze, ale i ustanowiło swoisty rekord: jest to pierwszy film w historii portalu RottenTomatoes z wynikiem równającym się 0% Fresh. W filmie można między innymi podziwiać aż cztery piosenki napisane przez brata Sly’a, Franka Stallone, a sam Sly pojawia się na ekranie na kilka sekund niczym Hitchcock. Piękno epizodu polega na tym, że John Travolta…ogląda się za nim: rozpoznał Stallone’a! [Michał Oleszczyk]