Głowa do wycierania

Głowa do wycierania, pełnometrażowy debiut Davida Lyncha, powstawała w warunkach całkowicie partyzanckich, a jej realizacja zajęła aż pięć lat. Reżyser pożyczał pieniądze od rodziny i znajomych i dorabiał jako rozwoziciel gazet, a swój film kręcił nocami w zaaranżowanym na tę okazję pałacu Greystone, w którym mieszkał zresztą przez prawie cały czas realizacji filmu. Wszystko po to, by za pomocą tajemniczych, budzących lęk, narkotycznych scen opowiedzieć o Henrym Spencerze – drukarzu, który niespodziewanie zostaje ojcem upiornego, zdeformowanego niemowlaka.

Mimo ogromnego poświęcenia reżysera pierwsze recenzje Głowy do wycierania były negatywne – film porównywano do horrorów klasy B i określano mianem obrzydliwej fanaberii. Debiut Lyncha zyskał większe zainteresowanie (a później status filmu kultowego) dopiero wtedy, gdy zaczęto pokazywać go na seansach o północy. Widownia tych pokazów, przyzwyczajona do filmów szalonych, onirycznych, przekraczających granice dobrego smaku (takich jak Noc żywych trupów, Kret czy Rocky Horror Picture Show) z miejsca doceniła przerażającą i wykraczającą poza schematy wizję Lyncha. Okazało się więc, że film kręcony nocami musi być też nocami pokazywany. Podobnie będzie na Octopus Film Festival – Głowa do wycierania zostanie wyświetlona nocą w stoczniowej hali W4, której industrialna przestrzeń doskonale koresponduje z filmowanym przez Lyncha wyludnionym, na poły postapokaliptycznym miastem. [Grzegorz Fortuna]