Długi weekend

Jedno z najciekawszych dokonań kina ozploitation, nie tylko udowadniające tezę, że cała australijska przyroda chce cię zabić, ale wyjaśniające też, dlaczego. Dwoje mieszczuchów, Marcia i Peter, wyjeżdża na kilkudniowy biwak. W nocy gubią drogę, a rankiem budzą się w malowniczym, całkowicie wyludnionym miejscu z dziką plażą. Sytuacja budzi w nich skrajnie odmienne odczucia: on chciałby zostać Krokodylem Dundee, ona wolałaby pić alkohol w jakimś luksusowym hotelu. Koniec końców nie robią nic, tylko śmiecą i wszystko niszczą. Okazuje się jednak, że natura nie jest całkowicie bezbronna i z chirurgiczną precyzją potrafi usuwać elementy obce ze swojego organizmu.

Choć zarys fabuły może przywodzić na myśl produkcje należące do nurtu animal attack, to reżyserowi Colinowi Egglestonowi udało się zrealizować dzieło znacznie wykraczające poza sztywne ramy gatunku. Za sprawą serii żabich i ptasich ujęć oraz doskonale uwypuklonej warstwy dźwiękowej upersonifikował on świat przyrody, tworząc brutalne kino zemsty, w którym odwet bierze matka natura. W „Pikniku pod Wiszącą Skałą” Petera Weira przyroda pozostała nieodgadnioną tajemnicą, natomiast w „Długim weekendzie” Egglestona odsłania swoje mroczne, niechętne ludzkiej arogancji oblicze. [Adam Horowski]