Bestia

Bestia powstała na motywach opowiadania Lokis (1869) francuskiego dramaturga Prospera Mériméego. To liryczna farsa i jednocześnie obsceniczny film fantasy opowiadający w groteskowy sposób historię przebudzenia drzemiącej w bohaterach seksualności.

Film rozpoczyna się cytatem z Voltaire’a – „niepokojące sny są w rzeczywistości przejściowym szaleństwem”. Gorączka, w którą pogrąża się Lucy (Lisbeth Hummel) po przybyciu do posiadłości, gdzie jej przyszły mąż, nieśmiały Mathurin (Pierre Benedetti), zajmuje się hodowlą koni, doprowadza ją niemal do obłędu. W zamku dziewczyna odkrywa swoją seksualność i śni o legendarnej Bestii, która nie może pohamować swoich żądz.

Film Borowczyka traktuje o śmiercionośnej sile pożądania, która prowadzi bohaterkę do przekroczenia norm moralnych. Próba przemiany, jakiej ma poddać się Lucy, gdy zmierzy się z drzemiącym w niej zwierzęciem, nie jest tu wyrazem negacji obowiązujących zasad, ale dziką napaścią na konserwatywny, opresyjny fundament – przy jednoczesnym uznaniu go. Poetyckie, malownicze kadry przeplatają się ze scenami rodem z filmu pornograficznego, jednak stanowią one zawsze świadomy i dojrzały wybór autora, na którego dorobek reżyserski składało się już wówczas aż czterdzieści siedem filmów. Wizualna odwaga, która cechuje Bestię, oraz metaforyczne obrazowanie wprowadza widza w magiczny świat fantazji i skłania do zmierzenia się z własnymi granicami – nie tylko w ramach seansu. [Urszula Jagiełłowicz]