Bestia o milionie oczu

Na odludziu kalifornijskiej pustyni pełen trudów żywot wiedzie pewna dysfunkcyjna rodzina. Codzienność Kelleyów upływa przede wszystkim na zajmowaniu się uprawą daktyli i doglądaniu żywego inwentarza. Pewnego dnia w okolicy pojawia się statek kosmiczny. Na jego pokładzie przybywa istota, która zaczyna wpływać na umysły zwierząt i ludzi zamieszkujących farmę. Jaki jest cel kosmity? Próba nawiązania kontaktu, krwiożercze polowanie, a może nawet… dominacja nad całym światem?

Każdy, kto miał kiedykolwiek styczność z cyklem Najgorsze Filmy Świata, doskonale wie, czego należy się spodziewać po takim seansie. Śmiechu warty scenariusz, fatalne efekty specjalne, teatralne występy aktorów, kuriozalna reżyseria – praktycznie każdy aspekt takiego dzieła woła o pomstę do nieba i zarazem wywołuje salwy śmiechu. Kiedy przestaniemy się już zastanawiać nad tym, jak to możliwe, że taki paszkwil ujrzał światło dzienne, czeka nas jednak przednia, bezpretensjonalna zabawa. Czego jak czego, ale wartości rozrywkowej tym dziełom nie sposób odmówić. Nie inaczej jest tym razem – przygotujcie się na niskobudżetowe i kiepsko wykonane widowisko, oparte jednak na kilku interesujących pomysłach! Jeśli efekty specjalne wydadzą Wam się tanie, będzie to jak najbardziej uzasadnione, gdyż wykonanie statku kosmicznego i tytułowej bestii kosztowało śmieszne 200 dolarów (przy 29 tysiącach dolarów budżetu) Nie lada ciekawostką jest natomiast fakt, iż odpowiedzialny między innymi za scenografię Albert S. Ruddy niecałe dwie dekady później wyprodukował Ojca chrzestnego a w 2004 roku kolejny oscarowy film – Za wszelką cenę. [Mikołaj Lewalski]