Teksańska masakra piłą mechaniczną

Choć horror Tobe’a Hoopera wywołał lawinę mniej lub bardziej udanych sequeli i remaków, a do tego położył podwaliny pod gatunek slashera (kojarzonego raczej z beztroskim, radosnym mordowaniem nastolatków), nawet dzisiaj jest filmem przerażającym i odpychającym. Co ciekawe, Hooper osiąga to właściwie bez pokazywania widzom krwi i flaków – odpowiednie wrażenie w jego filmie wywołuje przede wszystkim konsekwentnie budowana atmosfera.

„Teksańska masakra piłą mechaniczną” jest bowiem filmem brudnym, odrażającym i nieprzyjemnym. Gruboziarnista faktura obrazu w połączeniu z odpowiednią ścieżką dźwiękową i scenami na poły wręcz surrealistycznymi (jak słynna sekwencja obiadu) konsekwentnie buduje świat obłędu – do którego widzowie trafiają wraz z głównymi bohaterami. Rodzina pozbawionych moralności kanibali staje się w tym kontekście metaforą lęków Ameryki, która – po wojnie w Wietnamie, morderstwach na tle politycznym i aferze Watergate – nie boi się już Związku Radzieckiego, ale przede wszystkim samej siebie. [Grzegorz Fortuna]