Klątwa Doliny Węży + spotkanie z reżyserem

Komandos Bernard Traven (Roman Wilhelmi) zgłasza się do profesora Sorbony Jana Tarnasa (Krzysztof Kolberger) z prośbą o rozszyfrowanie tajemniczego manuskryptu, który wpadł w jego ręce, gdy został zestrzelony na pograniczu laotańsko-wietnamskim i szukał schronienia w buddyjskiej świątyni. Manuskrypt zawiera mapę, tekst mówi natomiast o jakimś ukrytym środku dającym władzę nad światem. Tarnas i Traven lecą do Wietnamu, by odnaleźć Dolinę Węży, a towarzyszy im dziennikarka Christine Jaubert (Ewa Sałacka), działająca z ramienia korporacji naukowo-badawczej, związanej z kontrwywiadem – o czym mężczyźni nie wiedzą.

Żaden film w historii polskiego kina nie miał równie ciekawej historii odbioru jak „Klątwa Doliny Węży”. Podczas kolaudacji film Piestraka uzyskał bardzo dobre opinie i został uznany za udany polski odpowiednik przygód Indiany Jonesa, by w czasie premiery okazać się wielkim przebojem w ZSRR (15 milionów widzów). Po latach został natomiast określony mianem najgorszego polskiego filmu – to od jego tytułu swoją nazwę wzięły polskie Złote Maliny. Opinia na jego temat powoli się jednak zmienia.

„Klątwa Doliny Węży” nie jest bowiem gniotem. Jest takim kinem przygodowym, na jakie pozwalały realia kinematografii PRL-u – kinematografii nie mającej ani środków, ani tradycji w produkcji filmu gatunkowego. W tym kontekście – a także w kontekście licznych perturbacji związanych z produkcją, o których Marek Piestrak opowie podczas spotkania – „Klątwa Doliny Węży” wyrasta na kino odważnie idące pod prąd ówczesnym trendom i próbujące osiągnąć coś, czego w polskim kinie wcześniej nie widziano. [Grzegorz Fortuna]