Egzorcysta 2: Heretyk

W niecałych pięć lat po premierze najbardziej przerażającego horroru wszech czasów, John Boorman (świeżo po klęsce kuriozalnego „Zardoza”, 1974), postanowił tchnąć wizualną poezję i ewolucyjną teologię Pierre’a Teilharda de Chardina w opowieść o opętanej przez demona Pazuzu dziewczynie imieniem Reagan, granej ponownie przez Lindę Blair. Oglądając gotowy film, trudno powiedzieć, co poszło zgodnie z (szalonym już w punkcie wyjścia) planem, a co okazało się katastrofalną pomyłką… Kabotyński Richard Burton? Kolonialne wstawki afrykańskie? Powtarzane z komiczną częstotliwością imię Pazuzu? Roześmiana buzia Lindy Blair zestawiona z piekielnymi wizjami rozgrywanymi w rytm bombastycznej muzyki Ennio Morricone? Chyba wszystko to po trochu. Tak czy inaczej, w dniu premiery wytwórnia Warner Brothers zorientowała się, że jest naprawdę źle — w 24 godziny później do kin w USA zostały rozesłane nowe kopie filmu z uciętym zakończeniem (w oryginalnym Linda Blair i Richard Burton odchodzili w stronę namalowanego wschodzącego słońca). Nie pomogło. Jedyna Paulinę Kael dostrzegła, że jeśli nie liczyć absurdalnej fabuły, można odnaleźć w „Heretyku” jedne z piękniejszych wizualnie scen, jakie kiedykolwiek nakręcono na potrzeby horroru. [Michał Oleszczyk]