Can’t Stop the Music

„Deszczowa piosenka lat 1980-tych”, jak nazwał film w trakcie zdjęć producent Alan Carr (świeżo po sukcesie „Grease” z 1978 roku), „Can’t Stop the Music” okazało się jednym z dwóch musicali disco (drugim było „Xanadu”), które zainspirowało Johna J.B. Wilsona do powołania do życia instytucji Złotych Malin. Na pierwszej malinowej gali w historii „Can’t Stop the Music” otrzymało statuetkę dla Najgorszego Filmu, stając się symbolem musicalowej katastrofy na równi z legendarnym „The Apple” (1980). Powstały na fali popularności kinowego disco zapoczątkowanej przez „Gorączkę sobotniej nocy”, film powołuje do życia mit założycielski prawdziwej grupy The Village People, znanej z takich kryptogejowskich mega-hitów, jak „Y.M.C.A” i „In the Navy”. Grupa zbudowana wokół macho-fetyszy gejowskiej kultury z Greenwich Village (gliniarz, wąsacz w skórach, kowboj, pracownik budowy, Indianin, żołnierz) stała się pretekstem do fabuły utrzymanej w niewinnej konwencji musicali lat 40-tych, ze Stevem Guttenbergiem i Valerie Perrine w rolach rezerwowanych w Złotej Erze Hollywoodu dla dla Mickeya Rooneya i Judy Garland. Numery muzyczne w typie „Samanthy”, „I Love You to Death” czy „Milkshake” to klasyki kiczowatej inscenizacji i choreografii — podczas gdy popisowe „Y.M.C.A” to atletyczny hołd dla „Ain’t There Anyone Herę for Love” z klasycznego „Mężczyźni wolą blondynki” (1953), który dzięki cenzorskiemu roztargnieniu w jednym ujęciu ukazuje nawet obnażonego penisa (rzecz nie do pomyślenia w filmie z oficjalną kategorią wiekową PG). [Michał Oleszczyk]