Mannaja. Człowiek zwany Ostrzem

W 1977 roku, gdy Sergio Martino wchodził na plan Mannaji, spaghetti western chylił się już ku upadkowi – telewizja zyskiwała na popularności, a ci widzowie, którzy kupowali bilety kinowe, zdecydowanie woleli współczesne filmy policyjne. Mannaja był więc – obok legendarnego Keomy z Frankiem Nero – jednym z ostatnich przedstawicieli gatunku, który zaledwie dekadę wcześniej co sezon przynosił Włochom miliardy lirów zysku.

W filmie Martina czuć atmosferę zmierzchu. Mannaja, opowiadający o tytułowym łowcy głów, który zostaje zatrudniony do odbicia porwanej córki lokalnego przedsiębiorcy, to film mroczny, brutalny i krwawy, okraszony ponurą muzyką braci De Angelis. To też tytuł, z którym wiąże się jedna z najciekawszych anegdot w historii włoskiego kina gatunkowego. Gdy twórcy przyjechali na plan, do ulokowanego pod Rzymem studia Elios, okazało się, że zbudowane tam miasteczko znajduje się w ruinie. Ponieważ finanse nie pozwalały na remont, Sergio Martino wpadł na pomysł, by ściągnąć na plan dymiarki, dzięki którym całą scenerię spowije gęsta mgła. Dzięki temu budżet został uratowany, a widzowie i krytycy chwalili senną i mroczną atmosferę filmu. [Grzegorz Fortuna]

Przed pokazem spotkanie z reżyserem Sergiem Martinem.