Dziwny zwyczaj pani Wardh

Gdy myślimy o gialli, brutalnych włoskich thrillerach opowiadających o tropieniu zwichrowanych morderców, na myśl od razu przychodzi nazwisko Daria Argenta i jego filmy, takie jak Głęboka czerwień i Trylogia zwierzęca. Sergio Martino miał jednak równie istotny wkład w rozwój gatunku, a Dziwny zwyczaj pani Wardh jest najlepszym dowodem na jego niezwykły talent.

Pierwsze giallo w karierze reżysera opowiada o tytułowej pani Wardh, która odkrywa, że jeden z mężczyzn jej życia (a ma ich kilku – męża, kochanka i byłego kochanka) może być tak naprawdę seryjnym mordercą. Film Martina nie jest jednak prostą historią śledztwa, ale pogmatwaną, szaloną jazdą bez trzymanki po świecie włoskich elit początku lat siedemdziesiątych. Bogini włoskiego kina, Edwige Fenech, gra tu jedną z najlepszych ról w karierze, Nora Orlandi tworzy wspaniały soundtrack, a fabularnych twistów jest tak wiele, że nawet David Fincher dostałby zawrotów głowy. W efekcie Dziwny zwyczaj pani Wardh jest filmem dzikim, pięknym, eleganckim i seksownym. To włoski styl zamknięty w jednej halucynogennej pigułce. Wstyd byłoby nie spróbować. [Grzegorz Fortuna]

Przed pokazem spotkanie z reżyserem Sergiem Martinem.