Poza doliną lalek

Pewnego razu w Hollywood… powstał film, jak żaden inny (wcześniej i później). Kiedy znajdująca się w tarapatach wytwórnia 20th Century Fox podjęła decyzję o kontynuacji Doliny lalek (1967), czyli dochodowego romansidła romansideł, opartego na powieści Jacqueline Susann (którą pod względem nakładu prześcigała wówczas jedynie Biblia), miał to być zwykły, nakręcony po bożemu sequel. Stało się jednak zupełnie inaczej, kiedy reżyserskie stery oddano Russowi Meyerowi (Faster, Pussycat! Kill! Kill!), koneserowi wielkich biustów i zarazem autentycznie oryginalnemu filmowcowi, którego (nie)cnoty jako pierwszy dostrzegł krytyk Roger Ebert. I to właśnie Ebertowi powierzono napisanie scenariusza. Świeżo upieczony scenarzysta powieści Susann co prawda nigdy nie przeczytał, ale wspólnie z Meyerem postanowili zaszaleć tak jak nikt przed nimi. Korzystając z dobrodziejstw wielkostudyjnej machiny produkcyjnej i wysokiego budżetu, Ebert i Meyer stworzyli film celowo monstrualny, przegięty, przeładowany i radioaktywny. Wedle słów samego Eberta: „byliśmy szaleńcami, którzy przejęli kontrolę nad wariatkowem”. Meyer doda po latach, że jego film był prostą mieszanką kilku konwencji: „satyry, melodramatu serio, musicalu rockowego, komedii, brutalnej eksploatacji, pornosa i moralizatorskiego oskarżenia Hollywoodu”. Proste…? Dość powiedzieć, że film wchodził na ekrany zaledwie w kilka miesięcy po masakrze przy Cielo Drive, w której zginęła jedna z gwiazd pierwszej Doliny lalek, Sharon Tate. Dekada ekscesu dobiegła kresu — ale najpierw wydała z siebie ten finalny, szalony fajerwerk, który do dnia dzisiejszego zarobił 40 milionów dolarów na całym świecie. [Michał Oleszczyk]