Ona

Wiktoriański pisarz H. Rider Haggard (późniejszy autor Kopalni Króla Salomona) opublikował pierwszą część swego powieściowego cyklu o Niej już w 1887 roku — rozgrzewając tym samym do czerwoności wyobraźnię (głównie chłopięcych) czytelników, zafascynowanych sadomasochistycznym chłodem pięćsetletniej piękności wyczekującej reinkarnacji swego kochanka poprzez dotknięcie (jakże by inaczej) Płomienia Wieczności. Ona, znana także jako Ona-Wymagająca-Posłuchu, zagościła na ekranie już kilkakrotnie w kinie niemym (między innymi w wersji Georgesa Mélièsa z 1899 roku), zanim w roku 1935 producent Merian C. Cooper nie dojrzał w powieści Haggarda okazji na przeskoczenie własnego hitu kasowego z roku 1933, czyli King Konga. Wytwórnia RKO przyklasnęła i obsadziła w roli tytułowej teatralną gwiazdę Helen Gahagan, która tak bardzo zraziła się tym doświadczeniem, że na ekran już nie wróciła (a wkrótce potem została polityczką i kongresmenką). Akcję przeniesiono z bliskiej Haggardowi Afryki (służył tam jako urzędnik kolonialny) na głęboką Syberię (bliższą Cooperowi, który w 1920 roku walczył z bolszewikami jako lotnik po stronie polskiej).

Ona to nieprawdopodobnie kampowy wykwit kolonialnej wyobraźni egzo- i erotycznej, z tuzinami ekstrawagancko odzianych „dzikusów” demonstrującymi absurdalne (choć nominowane do Oscara!) układy choreograficzne — i ze scenografią mieszającą „plemienną” cepelię z jawnym art deco, godnym co najmniej fasady Empire State Building. Miłośnicy późniejszej o dwa lata disnejowskiej Królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków odkryją w Niej inspirację do projektu postaci Złej Królowej. (Dla pełni tandetnego szczęścia warto po seansie sięgnąć do wersji o trzy dekady późniejszej, w której w rolę Jej wcieliła się bondowska blondyna, Ursula Andress, a także do naprawdę koszmarnej wersji post-apo, wypuszczonej na ekrany w 1984 roku, z Sandahl Bergman w roli tytułowej). [Michał Oleszczyk]