Dziewczyna z doliny

Dziewczyna z doliny to dowód na to, jak szybko Hollywood potrafi oswajać pewne zjawiska i prezentować je w przystępnej formie. Bohaterem tego filmu jest osiemnastoletni punk, Randy (w tej roli młodziutki Nicolas Cage), który zakochuje się w dziewczynie z wyższych sfer. Trudno w to uwierzyć, ale film ten powstał mniej więcej w tym samym czasie i miejscu, co Suburbia Penelope Spheeris, czyli w Los Angeles na początku lat osiemdziesiątych. Podczas gdy obraz Spheeris jest chropowaty i naturalistyczny, Marta Coolidge poszła w zupełnie innym kierunku i stworzyła cukierkową komedię romantyczną z punkiem w tle. Pomysł ten mógłby się wydawać skazany na niepowodzenie, ale nic bardziej mylnego – Dziewczyna z doliny to jeden z najlepszych romansów lat osiemdziesiątych i zarazem jeden z ulubionych filmów tego typu Quentina Tarantina i Kevina Smitha. Jasne, że punk rock w tym wypadku jest pewną kliszą, a postać Nicolasa Cage’a to typowy outsider i buntownik, jakich w kinie wielu, ale film Coolidge ma tak nieodparty urok, że nie ma to większego znaczenia.