Demony prerii

Ostatnie lata obfitowały w horrory wykorzystujące folklor w służbie grozy – kilka lat temu skutecznie straszyła Czarownica Roberta Eggersa, a w kinach można jeszcze złapać Midsommar. W biały dzień Ariego Astera. Demony prerii Emmy Tammi wytrzymują porównanie z tymi tytułami. To fascynująca opowieść o kobiecie czekającej na powrót męża w chacie położonej na odludzi, na zapomnianej przez Boga prerii. Im więcej czasu Lizzy (doskonała Caitlin Gerard) spędza w samotności, tym silniej czuje obecność czegoś dziwnego – przerażającego, niewytłumaczalnego, pochodzącego nie z tego świata.

Emma Tammi doskonale rozumie, że dobry horror opowiada nie tylko o demonach, ale przede wszystkim o demonach ludzkiego umysłu. Jej dreszczowiec doskonale łączy realne z wyobrażonym, a westernowa sceneria, skąpana na przemian w palącym słońcu i mroku nocy, okazuje się idealnym miejscem dla nieoczywistego horroru. [Grzegorz Fortuna]